Facel Vega Excellence, art-nouveau devant la lettre

 

 

Tekst en foto’s: Rob Strating

Vorig jaar mei tijdens het Oldtimerfestival in Axel stond hij er ineens: de enorme Facel Vega Excellence, na een 37 jaar (!) durende restauratie mocht hij van eigenaar Werner de Kind aan het toegestroomde publiek worden getoond.
Ik ben al jaren speaker bij verschillende oldtimerevents, maar een Excellence had ik nog nooit in levende lijve gezien. U begrijpt dat mijn dag niet meer stuk kon.
Een afspraak was toen snel gemaakt en ik mag voor het Oldtimer festival in Axel deze bijzondere auto aan u voorstellen.

Historie
De combinatie van Amerikaanse techniek onder een Europese carrosserie is niets nieuws: het is de Amerikaanse betrouwbaarheid en soliditeit gekoppeld aan Europese sportiviteit. In Frankrijk paste Jean Daninos dat principe ook toe met zijn Facel Vega. Het woord stond voor Forges et Ateliers de Construction d’ Eure et Loir. Het was de naam van een firma die sinds 1938 gereedschappen fabriceerde voor de vliegtuigindustrie en na de oorlog vooral carrosserieën maakte voor Panhard, Simca en de Franse Ford.
Toen in 1954 de meeste Franse fabrikanten van luxe sportwagens, zoals Bugatti,  Delage, Delahaye en Talbot verdwenen waren en het contract met Panhard afliep, besloot Jean Daninos de vrijgekomen capaciteit te gebruiken voor de bouw van zijn eigen automobiel. Zijn eigen ontwerp heeft een onmiskenbaar eigen gezicht en heeft in mijn ogen veel trekjes van de kunstvorm art-nouveau uit de jaren ’20 en ’30.
De Vega had een 4,7 liter DeSoto V8 Firedome motor onder zijn bevallige motorkap en een 2+2 coupé-carrosserie. Zo gebruikte Daninos roestvrij staal in plaats van chroom. Het chassis was samengesteld uit 8 à 9 cm dikke buizen en was daarmee net zo sterk als een kleine vrachtwagen.
De ‘pk-race’ was in Amerika in volle gang en daarom kregen de Facels ook steeds grotere en sterkere motoren. In 1958 bestelde hij b.v. bij Chrysler een 5907 cc grote V8 met 360 pk.

De Excellence
Eén van de meest opzienbarende, grote wagens uit de jaren ’50 was toch wel de Excellence die wat de prijs betrof met een Rolls Royce te vergelijken was. De carrosserie had vier portieren zonder B-stijl, zodat de achterste twee ‘verkeerd’ openden. Hij is 5,23 meter lang en heeft een gigantische wielbasis van 3,17 meter!
Tussen 1958 en 1963 zijn er slechts 153 van geproduceerd.

De Excellence van Werner de Kind
Ik ben Werner gaan opzoeken en heb hem niet alleen geïnterviewd, maar hij heeft me ook meegenomen in de bijzondere koets.
“De eerste eigenaar was Louis Hamming, in leven directeur van de Nederlandse Kalk- en Mergelindustrie in Maastricht,” vertelt Werner me over zijn passie.

De auto is op 7 juli 1959 op kenteken gezet: AP-35-01 is dus origineel Nederlands.
Werner: “De Excellence heeft serienummer 56 en is volledig met de hand gemaakt.
Hij is door de Belgische importeur Beherman Demoen uit Brussel ingevoerd in Nederland, want in ons land was er toentertijd geen importeur.
Voordat de heer Hamming de Facel verkocht, is zijn dochter nog in deze auto getrouwd. Hij heeft me zelfs nog foto’s gestuurd van de Facel als trouwauto. Hierna is de auto verkocht, waarschijnlijk rond 1965 en heeft daarna nog even in Limburg rondgereden.
De volgende eigenaar was een tandarts uit Castricum die met deze Excellence in een recordtempo naar Zwitserland reed, daarmee bewees hij dat de Excellence een van de snelste limousines ter wereld was.
Op een veiling bij Christies in Leidschendam werd de auto in 1975 doorverkocht aan mijnheer Vrolijk die hem op zijn beurt in ’79 verkocht aan autohandelaar Willem Sonke in Goes.   
Ikzelf was al geruime tijd gefascineerd door Facel Vega. Toen ik de foto van de Excellence zag in een boekje van Olyslager wist ik het: zo’n auto wil ik hebben!
Via Facel-goeroe Hans Ruhé wist ik dat er één exemplaar in Nderland was, maar waar hij stond was onbekend. Na een intensieve speurtocht kwam in het najaar een goeden tip binnen. Hij stond bij Willem Sonke in Goes en daar heb ik hem meteen gekocht. Vervolgens kon ik aan de restauratie beginnen, maar ik had eerlijk gezegd nooit gedacht dat die me 37 jaar zou kosten!”

Restaureren
Ik heb een diepe bewondering gekregen voor die restauratieklus van Werner die me gaandeweg inwijdt: “Omdat de Excellence met de hand is gemaakt, was het niet eenvoudig de auto te restaureren.
Tussen 1975 en 1982 had de auto frequent buiten gestaan, ondermeer aan de boulevard in Scheveningen. Dat heeft hem geen goed gedaan natuurlijk. De roestduivel zat overal in de carrosserie en plaatwerk was er niet of paste niet. Veel heb ik dus zelf moeten maken. Vooral via Amicale Facel Holland kon ik aan onderdelen komen, zoals rubbers en mechanische componenten.
De Chryslermotor was natuurlijk geen probleem wat onderdelen betreft. Leuk detail:
Achterin bij de C-stijl bevinden zich aan weerszijden houders voor parfumflesjes, kammetjes en make-up spiegeltjes maar juist die attributen ontbraken.
Door stom toeval kwam ik jaren geleden in contact met mijnheer Vrolijk die de spulletjes nog had bewaard. Zodoende heb ik alsnog beslag weten te leggen op die bijzondere kleinoden!

Confort, confort, confortable!
Werner start de Excellence en de donkerbruine stamp van een Amerikaanse achtpitter wordt mijn deel. Als hij de garage is uitgereden, ga ik naast hem zitten. De grote panoramische voorruit neemt veel plaats in, waardoor het instappen voorin wat wordt bemoeilijkt, een reden waarom latere types een wat minder gebogen voorruit kregen.
De mooie rode leren stoelen zitten geweldig en voor mij ontvouwt zich het enorme dashboardlandschap dat lijkt op dat van een privé-vliegtuig, het zou trouwens later door verschillende autofabrikanten geïmiteerd worden. Het dashboard lijkt van hout, maar is van staal, voorzien van ‘hand painted woodeffect’, een gigantische klus door een speciaal opgeleide schilder.
Dit model van Facel kon worden geleverd met een automaat, maar deze uitvoering heeft dus een manuele Pont à Mousson vierbak met een pook die schuin naar de chauffeur is geplaatst. Hij schakelt in het begin nog wat stroef, want de Facel was nog maar net ontwaakt in het vroege voorjaar. Werner heeft flink werk om het grote stuur met een diep verzonken naaf, ondanks de bekrachtiging rond te krijgen, maar gaandeweg wordt alles soepeler. Wat een comfortabele reisauto!
Overal waar we rijden, krijgen we bewonderende blikken, want deze rijdende sculptuur blijft een onuitwisbare indruk maken…

Werner de Kind schaart zich als eigenaar in de beroemde rijen van bezitters als Madame De Gaulle, Ava Gardner en Ringo Star…
“Alleen kostte het hun geen 37 jaar om achter het stuur te kunnen kruipen om met zo’n auto rond te rijden,” besluit Werner lachend.